Aile, toplumun özüdür, kaynağıdır. Bu kaynak kurursa, insanlık da kurur, bu kaynak bulanırsa, toplum da bulanır ve çözülme kaçınılmaz olur.
Aile = O = Ab-ı Hayat = Su
Eşler de suyun elementleri olan oksijen ve hidrojene benzer. Oksijen ve hidrojen ayrışınca su diye bir şey kalmaz.
Yanıcı olan hidrojen ile yakıcı olan oksijen ayrışınca farklı iki gaz açığa çıkar.
Bu iki element birleşince ab-ı hayat olan suyu oluşturur.
Aile, su gibidir. Su hayattır. Su ne kadar aziz ise, aile de o kadar azizdir. Anne ve baba bu ailenin temel taşlarıdır. Çocuklar ise bu aziz oluşumun meyveleridir. Anneler sığınak, babalar ise dayanaktır. Bu sığınak ve dayanağa iyi bakmak elzemdir. Bir şeyin kıymeti, yokluğunda belli olur. Bu iki değeri hep el üstünde tutmak ve yaşlandıklarında, Kur’an’ın tabiriyle “ÖF” bile dememek, insan olmamızın gereğidir.
Bu durum aile hayatını adeta cennete dönüştürür.
Çocuklarımız, bizim geleceğimizdir. Onların emeği bize emanettir. Göz aydınlığımız olan çocuklarımıza gözümüz gibi bakmak durumundayız. Çocuklarımızı dört başı mamur şahsiyetli, karakterli ve onurlu bir şekilde yetiştirmek boynumuzun borcu olmalı.
Çocuklarımızın eğitiminin en önemli süreci, ailede aldıkları eğitimdir. Okullarda çocuğa bilgi yüklenir. Yüklenen bu bilgi, Öğretim boyutunu oluşturur. Bu bilgiyi davranışa dönüştürmek ve aldığı bu bilgiden yeni bilgiler üreterek, çocuğun karakterinin şekillenmesine çalışılır. Yapılan bilimsel çalışmalarda çocukların karakterlerinin % 75’i, 0-6 yaş grubunda gelişir. Bu evre, çocukların tamamen ailelerinde bulundukları evredir. Çocuklar öğrenim gördükleri okullarda çok başarılı olabilirler. Ancak asıl olan karakteri, kişiliği geliştirecek bilgi, beceri ve donanımı almalarıdır.
Eğitimin temeli ailede verilir. Çocukların duygusal, zihinsel ve fiziksel yönden gelişimi ailede başlar. Çocukların gelecekteki hayatlarını biçimlendirecek temel bilgi, beceri ve davranışlar ailede olgunlaşır. Çocukların kişiliklileri, karakterleri ailede şekillenir.
0-6 yaş grubundaki çocuklar, genelde bu süreçte anne-babayı örnek alırlar. Onların tüm yaptıklarını doğru kabul ederler ve taklit ederler. Anne-babalar, bu evrede çocukları için rol modeldirler.
Anne-babaların söylemlerinden ziyade, eylemleri, davranışları dikkate alınır.
“Çocuklarımızın ayaklarına batan dikenler, ya bizim ektiklerimizdendir ya da biçmediklerimizdendir.”
Mimar Turgut Cansever’in ifade ettiği gibi;
" Bir şehri imar ederken, o şehirde yaşayan gençleri ihmal ederseniz, ihmal ettiğiniz gençler, imar ettiğiniz şehri imha ederler. "
Aynı Muhakeme ile diyorum ki;
Bir aileyi inşa ve imar ederken, çocukları ihmal ederseniz, ihmal ettiğiniz çocuklar, inşa ve imar ettiğiniz aileyi-yuvayı imha ederler.
Çocuk, aile bahçesinin nadide gülüdür. Bu gülün yetişmesi, gelişmesi gerekir. Her gülün kendine has güzelliği, kokusu ve ahengi vardır.
Çocuğun kendisine, ailesine, çevresine, ülkesine ve bütün bir topluma yararlı olması, olumlu ve dengeli bir eğitim alması ile mümkündür. Bu eğitimin temeli ailede atılır. Bu “haz” ve “hız” çağında çok sağlam temeller atılmalı ki, her türlü ifsad rüzgarına karşı çocuklarımız dirençli olsunlar.
Çocuklarımızın yolu, yönü, gönlü ve bahtı açık olsun.