İnsan ve hayat bu ikili o kadar içiçedir ki dünya insana dost iken insan ise dünyaya kendine ve tüm canlılara düşmandır. 4.5 milyar yaşında olan dünya son 150 yılda insanlardan gördüğü zararı dörtbucuk milyar yılda görmemiştir. Insanların dünyaya ve diğer canlılara verdikleri zarar salgın hastalık deprem sel doğal felketelerle kendilerine geri dönüyor. Insanlar bu gerçeği bildikleri halde oralı bile olmuyor. Corona diyet bir illet dünyayı kasıp kavurdu 10 milyonlarca can aldı. Yine kimsenin umurunda bile değil. Etrafınızda yaşlı veya genç maske takan kimseyi görüyormuyuz? Hayır görmüyoruz ve umursamıyoruz yani ölümlere de alıştık bize normal gelmeye başladı. Dünyanın sonunu getiren insan kendi sonunu da yavaş yavaş bile bile hazırlıyor. Dünyanın en kötü alışkanlığı unutmaktır. Ve buda insanlarda çok fazladır. Canımız kadar sevdiğimiz bir insanı bir kalemde silip atabiliyoruz. Ölen en yakınımızı bir ayda yok sayabiliyoruz. Allah bize üstün bir zeka vermiş biz ise o zekayı kötülüğe nankörlüğü kullanıyoruz. Onun için her şeyin sahibi olabiliyoruz ama mutluluğun sağlığın sahibi olamıyoruz. "Kendi düşen ağlamaz" selâmlar.