BİR BEN VAR BENDE, BENDEN İÇERİ

Ahmet Sandal /Hasbihal

Dünya sır, hayat sır, kainat sır. Ancak bunlardan daha mühim bir sır var.

Adına “insan” diyoruz. Evet, öyle bir sır ki, anlaşılmaz bir muamma ki, adına “insan” diyoruz.

İnsanoğlu Dünya’ya sırları, gizemleri ve hikmetleri çözmek için mi gönderildi? Yoksa insan bu görevleri kendisinde mi görmektedir?

Bu iki şıkkın belki her ikisi de doğrudur. Belki bir şık doğrudur. Ancak şurası muhakkak ki, insanoğlu kainattaki sırları ve gizemleri çözmeye çok meyillidir.

Ey insan, sen dışındaki sırları ve gizemleri, Dünya’nın ve kainatın hikmetlerini çözmeye çok istekli görünüyorsun. Olabilir. İnsanoğlu çünkü yaratılış ve fıtrat gereği sırlara ve gizemli işlere karşı bir alaka duyar ve meraklıdır. Buna diyecek bir sözüm yok.

Ancak şunu anlayamam. İnsan kendi dışındaki sırlara karşı meraklı ve ilgili de kendisinde sırlar ve gizemler saklı, onları niye araştırmıyor ve onları neden açığa çıkarmıyor.

İşte bunu anlayamıyorum. Yunus Emre ne diyor? Yani insanın kendisini bilmesi ve kendisindeki sırlara eğilmesi noktasında ne diyor?

Bunu, bu sorunun cevabını uzun uzun nesir tarzındaki bir yazıyla değil, bunu nazım olarak ifade edeceğim.

Size bu hususta iki şiir takdim edeceğim. Birisi Yunus Emre’mize aittir. Diğer bendenize aittir.

BİR BEN VAR BENDE

Severim ben Seni candan içeru.
Yolum vardır bu erkandan içeru.

Şeriat, tarikat yoldur varana.
Hakikat meyvesi andan içeru.

Dinin terk edenin küfürdür işi.
Ol ne küfürdür, imandan içeru.

Beni bende demen, ben de değilim.
Bir ben vardır bende, benden içeru.

Beni benden alana ermez elim.
Kim kadem basa Sultandan içeru.

Süleyman kuş dilin bilir dediler.
Süleyman var, Süleyman'dan içeru.

Tecelliden nasip erdi kimine.
Kiminin maksudu bundan içeru.

Senin aşkın beni benden alıptır.
Ne şirin dert bu, dermandan içeru.

Miskin Yunus, gözü tuş oldu Sana.
Kapıda bir kuldur, Sultandan içeru.