DİYARBAKIR ANNELERİ

Evlat acısı denilince

Fırat'da

Dicle'de dururmuş

Sonra ağlayarak akarlarmış

Evlat acısı bu

Ama Diyarbakır Annelerinin acısı bundan kat kat büyük bir acı

Evlatlarının akıbetini bilememek

Neredeler?

Yaşıyorlar mı?

Ölmüşler mi?

Bu bilmemek…

Bu bilinmez acı ile yaşamak nedir bilir misiniz?

Evladınıza ne olduğunu hiç öğrenememek

Ve yıllarca hiç haber alamamak

Kimi 3-5 yıldır

Kimi 10-15 yıldır

Kimi de daha fazla

Kız evlatlarından

Erkek evlatlarından habersiz kalmak

Kimilerinin bir fotoğrafı bile yok

Sadece isimleri var

Hele ki kış ayların da bu acı Anne yüreğinde kat kat alevleniyor

Bu soğukta ne yapıyor?

Üşüyor mu?

Aç mı?

Tok mu?

Bilememek…

Siz hiç mi kendinizi onların yerine bir saniye bile olsun koymayı düşündünüz mü?

Sadece bir saniye bile yeter

Bir kız evladınız var

17-18 yaşlarında

Eve bir saat bile gecikince kıyameti kopardığınız evladınız

Bir gün

Artık gelmemek üzere kayboluyor

Evet

Bir gün değil

Bir hafta değil

Bir ay değil

Bir yıl değil

Yıllarca gelmeyecek veya gelemeyecek bir kız evladınız olsa ne yapardınız?

Nasıl yaşardınız?

Kime sorardınız?

Ya da huzur içerisinde uyuyabilir miydiniz?

Hayır diyorsanız

Evlat acısı dağları delen bir acıdır diyorsanız

Diyarbakır Annelerini anlamanız gerekir

Onlara destek vermeniz gerekir

Aynı düşüncede olmayabilirsiniz

Ya da aynı inançta olmayabilirsiniz ama bu insani dram karşısın da

Susmamanız gerekir

Annelerin tek bir isteği var

Evlatlarını istiyorlar

Evlatlarına bir daha sarılmak istiyorlar

Evlat kokusunu almak istiyorlar

Çok şey mi istiyorlar?

Siz istemez miydiniz?

Evladınızı sağ salim görmeyi.

Ölüm haberi almadan evladınıza kavuşmayı

Ben 4 kız 2 si erkek evladı olan bir Anne olarak bu acının bitmesi için ve böyle acıların bir daha tekrar etmemesi için Diyarbakır Annelerinin yanında olduğumu acılarını paylaştığımı bilmelerini istiyorum

Yıllar evvel " bir Annenin Pkk'ye açık mektubunu" yazan bir insan olarak haykırıyorum

Evlatlarımızı bize geri verin

Evlatların yanı Anne kucağı ve sevgisidir

Eğer toplum ve sivil kuruluşlar bu Annelerimize yeteri kadar sahip çıkmış olsaydı

Şimdiye kadar yüzlerce evlat geri gelmiş olurdu

Ama ne yazık ki;

Devlet destekliyor diye ve HDP binası önün de bu eylem gerçekleşiyor diye

Yeteri kadar destek bulmadı

Aslında Barışa giden ev onurlu yol bu annelerin eylemidir

Ama kutuplaşma nedeni ile

Şimdiye kadar az sayıda evlat annelerine kavuşabildi

Umuyor ve diliyorum

Toplum bu annelerimizin sesini daha fazla duyar

Ve sahip çıkar

Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın

Kalın selametle