ARANJUEZ’İN GÖZYAŞLARI

Bazı melodiler vardır, ilk duyduğunuz ANDA sizi bambaşka bir dünyaya götürür. Bazen geçmişin derinliklerine, bazen bir sarayın bahçesine, bazen de insanın iç dünyasının en kırılgan noktasına dokunur. İşte Joaquín Rodrigo’nun Concierto de Aranjuez’i tam da böyle bir eser.

Rodrigo bu konçertoyu yazarken görme engelliydi. Gitar çalmıyordu ama müziğin ruhunu hissedebiliyordu. 1939 yılında, eşi Victoria Kamhi’nin yaşadığı Büyü k Sağlık sorunlarının ardından, onun acısını ve kendi içsel çırpınışlarını notalara döktü. Özellikle Adagio bölümü… Bu bölümdeki her nota, hüzünle yoğrulmuş bir ağıt gibi yükseliyor. Kaybedilenlerin, yaşanamayanların, ama bir yandan da hayata tutunmanın hikâyesini anlatıyor.

Ancak Concierto de Aranjuez, yalnızca bir yas müziği değil. Rodrigo, bu esere adını veren Aranjuez Kraliyet Sarayı’nın bahçelerinden ilham almıştı. Baharın hafif rüzgârını, çeşmelerin sesini ve doğanın dinginliğini müziğine yansıttı. Belki de bu yüzden eser, hüzünle huzurun muhteşem bir dengede buluştuğu nadir başyapıtlardan biri oldu.

Bugün Concierto de Aranjuez, gitar konçertoları arasında efsanevi bir konuma sahip. Sayı sız gitarist tarafından icra edilen bu eser, her seferinde dinleyiciyi farklı bir yolculuğa çıkarıyor. Kimi için Kayıp bir aşkın, kimi için kaçırılmış bir fırsatın, kimi için ise hayata tutunmanın sesi oluyor.

Rodrigo’nun notalarına sakladığı hisleri anlamak için müziği derinlemesine dinlemek yeterli. Gözlerinizi kapatın ve Adagio’nun hüzünlü melodilerine kulak verin. Kim bilir, belki de kendi hikâyenizi o notalarda bulacaksınız…