Sanat neden var? Mevcut dünya bize yetmediğinden. Eğer her şey yerli yerinde/olması gerektiği/dengede olsaydı neden yeni bir şeyler yaratma gereksinimi duyulsundu ki? Sanata ihtiyaç duyarız çünkü ürettiğimizin bir başkası tarafından görülmesine ihtiyaç duyarız. Picasso resmiyle, Bach müziğiyle, Rilke şiiriyle, bir anlatan da anlattıklarıyla yapar bunu. Birhan Keskin, Kargo adlı şiirinde:
“Bırak, acımızı birileri duysun. Hem zaten şiir niye var?
Dünyanın acısını başkaları da duysun!
Acı mıhlanıp bir kalpte durmasın. Ortada dursun.
Olur ya biri eline alır okşar, biri alnından öper. Az unutursun.” der.
Ses nasıl yankısını arıyorsa, söz nasıl anlaşılmak isteniyorsa, gözyaşı nasıl görülmek isteniyorsa insan da anlaşılmak ister. Yara iz bırakır çünkü görünmek ister. Nedir ağlama? Mevcut durumdan duyulan ağrının/acının bir dışavurumudur. “Müzikten anlayan kulağa söyle şarkını.” der Shakespeare. Sanatçı ağlayandır, eserleri de gözyaşları. Sanatçının ağlaması “beni gör/ beni duy/ beni anla” arzusunun dışavurumu değilse nedir?
“Bir anlatana bir dinleyen gerekir.” düsturunu kendime dayanak noktası yaparak edebiyat, felsefe, psikolojinin kesiştiği noktalardan haftada bir siz okuyuculara bir yazı aktarma cüretkarlığını göstereceğim. Sürçü lisan edersem de şimdiden affola.
Katkı ve geri bildirimleriniz için [email protected] adresine mail gönderebilirsiniz.
Psk. Nusret Özüş