RUHUMUZ…
Hayatımızın bir bölümü sakin ve sorunsuz geçer. Kimi zaman uykuda, kimi zaman gün içinde bu sakinlik kendini gösterir. Fakat ortada elle tutulur bir sorun olmasa bile, bazen hiçbir şeyden keyif alamayız. Bedenimiz ve ruhumuz farklı yerlerde olur. Hatta öyle ki nerede olduklarını bile bilemeyiz. Çoğu zaman böyle hissetmek için kötü bir şey yaşamaya gerek yoktur. Bazen mutlu olduğumuz zamanlarda bile içimizde muhakkak bir parça endişe vardır. Fakat endişe duyduğumuz anlarda ise asla bir parça umut ışığı sezmiyoruz. Peki neden böyle oluyor , hiç düşündünüz mü? Sanırım mutlak iyi olmadığımız gibi mutlak kötü de olmadığımızı unutuyoruz. Bunu unutarak da kaybedişlerden, yıkılan hayallerin ardından toparlanmak güç oluyor. Kazandığımız zaferlerin, gerçekleşen hayallerin mutluluğunu kısa yaşarken neden bize zarar veren hisleri uzun vadeli içimizde besliyoruz? Geçmişte yaşadığımız sevinci şu an zar zor hatırlarken , neden geride kalan acıyı şu an bile hissedebiliyoruz? Belki de bir hastalıktır;travma sonrası stres bozukluğu, depresyon, anksiyete bozukluğu, melankolik haller ve daha birçok başlık gibi. Yaşamamızda yara aldığımız zaman bir çöküş yaşarız ama bazen çökmek için bir yara almamıza gerek yoktur.Bu durum , ruh halimizi yani duygu ve mantığımızı kontrol edemediğimiz anlarda ortaya çıkar. Tıpkı yaz ayında soğuk alabildiğimiz gibi. Aslında baktığımız zaman ağustos sıcağında soğuk almak tuhaf gibi görünse de, sıcaktan direkt klimalı soğuk tarafa geçtiğimizi düşününce soğuk almak mantıklı geliyor. Bu yüzden her şey yolunda giderken ansızın kötü hissettiğimizde kendimizi suçlamak yerine bir psikiyatriye başvurabiliriz.’’Psikiyatri’’kelimesi gözünüze pek hoş gelmediğini hissediyorum, öyle değil mi? Oysaki dişimiz ağrıdığında rahatlıkla diş hekimine gidebiliyoruz veyahut gece yarısı gelen baş ağrısı için acilin yolunu tutabiliyoruz. Çünkü yapılacak tedavi ile iyileşeceğimizi biliriz. Peki neden kafamızın içi ve ruhumuz hastalandığında bir hekime görünmüyoruz? Maalesef toplumun dayattığı şu ki ;bir psikiyatriye görünmek istediğimizde tabirimizce delirmiş oluyoruz. Vücudumuzun herhangi bir yeri yara aldığında kolaylıkla hastaneye gidebiliyorken neden ruhumuz hastalandığında gidemiyoruz? Gerçekten toplum söylentisini hayatımızdan daha mı önemli kılıyoruz? Bu düşünceyi devam ettirdiğimiz sürece ruhen yok olmayı hak edeceğiz. Ya da sevgili okurlarım, tüm öneri ve teorileri yok edip bütün anlamıyla Allah’a teslim olarak ruhumuzda huzur bulalım. Olan her şeyi kabul edip yaradana teslimiyeti hissettirelim. Ölüm dışında her sorun için mutlaka çözüm ya da çözümler vardır. Eğer ruhumuz iyi değilse onu iyileştirelim. Bunu başaramadığımızda Rabbimizden yardım isteyelim. Ve tek başımıza yapamıyorsak da ruhumuzu iyileştirebilen hekimlere danışalım. Önümüzde her zaman çözüm yolları vardır ,önemli olan onları seçmemiz.